FAKİR ZAAFI

Sen güneþin benimsediðim yüzü
Sen, üzerime yaðan asit yaðmuru
Bir yak beni veyahut gözlerimi
Bileyim acýn tatlý da ondan küsüz

Uzun zamandýr yüzünü görmedim
Ama hasretim selleþecek gibi deðil
Korkuyorum, senleþirsem bileyim
Belki de bu fakirin tek dileðidir

Dilerim de seni yeri göðü neylerim?
RABBÝM beni ben gibilerle eylesin
Seni kötülemek amaçsa amaçsýzým
Rüyasýn dahasý rüyayý anlamaktýr

Baþkasýn gözüme deðil, gönlüme
Baþtasýn gönlün baþ tacý gözümde
Görmeyeli unutuldun gönlümde
Adýn kaldý unutmasý zor deðil ölümden

Ölüm gözümü açtý diye bilirim
Gözüm özümü, hiç deðiþmiþ özüm
Kendini daha genç beklerdi ömrüm
Buna ben ve ömrüm fazla üzgünüz

Üzülmek çare deðilmiþ acýya
‘Miþ’ diyorum malum yeni öðrendim
Seni yeni, yeni bilirken de böyleydim
Malum seni, böyle bilmemiþtim

Bilmek de çare deðilmiþ sevmeye
Çok gezen çok bilir de sevemez
Dede öðütleri yer etmiþ kulaðýma
Sen çok gezdin demi sevmedin?

Aþk demek bir kadýn demek midir?
Bir deðil bin kadýn diyeni de bildim
Bin bir türlü yer gezdim de sevdim
Bin kadýný deðil bir ömür tükettim

Böylesi ömür kimseye denk gelmedi
Aþk da bir ömre denk deðildir
Malum bir kadýný bir ömür sevdim
Bu sendin, o idi, hepimiz dik

Bir kadýný bin ömür sevemezsin
Sabrýn, ne bir ömre, ne bin güne denktir
Bir bin gün daha yaþar mýyýz kim bilir?
Bu tahmin ne benim, ne senin elin de deðil

Fakat seni tanýdýðýma piþman deðilim
Sende beni tanýsaydýn da anlaþa bilseydik
Seninle sensiz olmayan þiirleriz biz
Seni þiirlere benzetmek kýra bilir


Sosyal Medyada Paylaşın: