KİMSE BİLMEZ, KELEPÇELER BİLİR ELLERİMİN ÖYKÜSÜNÜ...

Kimliðini rehin býrakýp kitap alan çocukluklara...



........



I

Kimse bilmez, kelepçeler bilir ellerimin öyküsünü
acý kusan gecelerde besteledim yalnýzlýðýn köhne türküsünü.
kimse bilmez! yalnýzlýk bilir / yalnýzlýk her þeyi bilir...

II

Ensesinden vurulmuþ biri kadar soðuktu gece
ve sýcak deðildi hiçbir þey ellerin kadar...

’Karanlýk kördü ve acýmasýz...’
yüzünde varoþ bir gülümseme;
ellerinde yaþamýþ olmanýn suçluluðu
gözlerinde kedere mecbur simsiyah yýllarýn
yüreðine dar kýlýnmýþ aþklarýn; sesine çýðlýklarýn-
ayaklarýnda protez umutlarýn...

Koþ...
daha uzak yok kendinden baþka...

Koþ...
kendin oluncaya kadar...
nasýl olsa kanayan bir yaradýr her gün akýp gittiðin...

III

Yýllar var ki asýp içimdeki uçuruma umudun mavisini;
yorulmuþum bir yaranýn içinde aðrýmaktan!..
þiirlerle doldurmuþum duvarlarýn hafýzasýný.

Kelepçe ne bilsin ayrýlýðý;
bir karanfil gibi açýyorken her sabah,
kaç yýl umuda, özgürlüðe dar avlularda...

Ýþte o avlularda ölümle yan yana koþar sensizlik
bir býçak eðrilir kalýr içimde...

Nasýl anlatsam; anlamanýn kanatlarý kýrýlmýþ...
içilmiþ bir raký kadehi gibi gecenin kasýklarýnda göðsünde acý emzirmiþ anam,
yýllarca - bin yýllarca... susarým küflenir sesim.
þu eski resimlerde yarým kalmýþ hep hikayem; susarým küflenir sesim...

IV

Sen görmedin; sesimi de þu ’soðuk duvarlar’ tutukladý!

Bu ’diþ aðrýsý gecelerde’ koðuþlarda çürüse de düþlerim
ve hançer ucuna iliþtirilse de masumiyetim,
þimdi Palandöken daðlarýnda bir bahar üþür... dýþarýda sokak çocuklarý...
dýþarýda kendine tutkun fahiþelerin paramparça aþk öyküleri...
benimse, akþamýn terli avuçlarýnda anlýmda bir þairin ölü güvercinleri.

V

Þimdi anýmsanmasý gereken ne var ise;
özgürlüðüm, hapishanem Türkiye’m,
ne gidecek bir yerim var, ne de döneceðim...


Birdal Erdoðmuþ -


Sosyal Medyada Paylaşın: