‘‘ Þimdi konuþmasam, daha ne çok susacaðým geçmiþe... Görünmeyen çocuklara susmuþ dilim gibi, artýk gülmeyen yüzümde kýsýlmýþ sesim var... Sessizliðin içinde ses ararken, her gece ayný þarkýlarý duyarým... Bakkal Ahmet’den sonra, cebimde kalan paranýn önemini özlerken; aklýma her akþam aldýðým 3 çikolata geliyor... Aramýzda kalmasýný istediðim þey de, onlar yesin diye yalandan et sevmezdim... Sofrada her zaman bir þey eksikken, az olan þeyi de sevmezdim!..
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hidayet Pehlivan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.