geceleri sevmiþ zamanla karanlýk olmuþ bir adamdý, gecenin karanlýðýnýn saklamasýný umdu hatalarýný, hiç anlatamadý yada anlaþýlamadý artýk önemsiz kelimeler, ama birtek onlar kaldý. artýk onlarý bile anlamdýramýyor bir þey yükleyemiyordu, yapamadýðýný bilerek yazýyordu. içini dökmek,hafiflemek uðruna her seferinde baþaramasada devam ediyordu. zaten yapabildiði pek bir þey yoktu... boþ bakan gözlerle izleyebilirdi dünyayý. sanýrým, tek özelliði buydu. ama artýk kekeliyor cümleleri yutuyordu. karýþýk... ve bir okadar karanlýk... kafasýndan geçenlere raðmen oturduðu yerden kalkmayýp, rutine dönmüþ baþkasýnýn gerçekliði olan yaþadýðý her dakikayý tüketiyordu boþa giden her anýn farkýnda.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Oduncuk Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.