Solar gider bir gün Birlikte çektirdiðimiz resimler Ve Unutulur gider yaþananlar...
Ne zaman bir banka otursam mevsim SONBAHARDIR! Ben sen iken gözlerimden canlanýr anýlar…
Hatýrlar mýsýn Yelda? Saçlarýna güz papatyalarý takardým Sevdamýza taç diye Sen bana bir ayna uzatmýþ “Kendine bak, baktýðýnla beni gör” diye Bense boynuna kolye takmýþtým.
Günler uzar, geceler kýsalýrdý Geceleri buluþurken bir çýnar altýnda Bazen yasaklý yürüyüþlere çýkardýk Uzar giderdik yakamozlara… Sonra Yakalanma telaþý sarardý bizi Sen eve giderdin ben leyli sabahlara kalýrdým
Adým… Adým “Kaçakçýya” çýkmýþtý Daðlarý mesken tutup seni ardýmdan býrakmýþtým! Yelda! Daðlarý bilir misin? Yüceltilerden her dem kar-buzul vardýr Sisi çok; pusu karanlýk sarar her yaný
Ýzli mermiler yalardý sýrtýmý “ teslim ol” denilirdi Aman demedim, direnmiþtim Meðer aþk insaný cesur kýlarmýþ Yelda! Oysa olmadýðýn zaman gölgemden bile korkardým Yüreðimde seni taþýyordum, öperdim Yelda!
Serhat Daðlarýnda hep kar yaðardý, üþümezdim Ve seninle el ele iken ne çok mutlu olduðumu Ve “Kardan gelin” yaptýðýmýz günü hatýrlardým
Daðlarda engerekler, soysuzlar gezerdi; Baykuþ öterdi, Kurtlar ulurdu! Sonra Baþýmý bir taþa býrakýr uyurdum Sabahlarý beni huzursuz eden mermi sesleriyle uyanýrdým.
Yeldal! Tüm yoldaþlarým bir bir tutuklandý Bir ihbara yenildim, kodese düþtüm! Kodeste iken kan kustum, kalbim delindi Gene ölmedim; sana kavuþma umutlarým hep diriydi Sevdalýlýk yaralarýma otlarý, bazen de hayalini sürerdim
Yelda bilir misin? Yedi canlýydým! Yedi kez kurþunlara dizildim Hayalin bana yatak döþek olurdu, iyileþirdim Soðuk-çelik Ranzalarýn dibinde yalnýzlýðý öðrenirdim!
Çýktým geldim yoktun; yitip gitmiþtin çok uzaklara…
Biliyor musun Yelda! Solar gider bir gün Birlikte çektirdiðimiz resimler Ve Unutulur gider yaþananlar...
Ne zaman bir banka otursam mevsim SONBAHARDIR! Ben sen iken gözlerimden canlanýr anýlar…
Deman Poyraz/
Sosyal Medyada Paylaşın:
DemAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.