Yalnızlığın Şiiri

Durursun, rengi solmuþ tek koltuðunda
Ellerinin titrek anlarýna þahit olup
Yüreðinden daha sýcak, daha sýcak
Islatýrsýn mahcup gözyaþlarýnla

Renk renk kalemler savrulmuþ o an
Kalemliðinse öteki taraftan
Bir ses gibi yükselirken sana, inadýna...
Bir resim çýkar sonra karþýna

Ezgilerinin kendini tekrar eden satýrlarýnda
Kendini çýkmaz bir sokakta buluverirsin
Koyuverilmiþ ve arkasý dönülmüþ bir beden gibi
Yalnýz ve gereksiz hissedersin

Ayrýlýðýnýn sesleniþlerine kulak verip
Kaybolursun yalnýzlýðýnýn pencere arkalarýnda
Neden diye soran bakýþlarýn
Biraz ve sadece onlar masum gibi bakar etrafýna

Asil bir sessizliðin pençesinde
Verirken canýný yudum yudum
Tek bir hece gelir aklýna
Hani söylemez hiç kimse onu sormadýkça

Günahkar seçilen bazý karanlýklarýn
Hesap edilemeyen yýldýzlarýnda
Asil ve bir o kadar sessiz þarkýlarýnda
Kendine kendini söylenirsin durup durup

Bazen birilerini anýmsarsýn
Erken býrakýlmýþ ve tamamlanamayan hecelerde
Ama hatýrlamaya gücünü yetiren isyanlarda
Bazen birilerini anýmsarsýn

Ellerin, dillerin suçlusu olursun
Bazen gün ýþýðýna çýkýp da kaybolursun
Ama suçlarýnýn arkasýna saklandýkça masumsun
Suçlarýnýn arkasýna saklandýkça!

Baþkalarýnýn bakýþlarý masum gelir
Sýðýnýrsýn hemen hiçbir þey yokken
Bir bakarsýn onlar da gider
Sen durursun!

Yalnýzlýðýnýn son küllerinin
Yabancý bir rüzgarýn eþliðindeki dansýný
Hâlâ gülerek özler ve yadýrgarsýn biraz
Ýþte o zaman bil ki yalnýzsýn!

Burcu Örekçi
Sosyal Medyada Paylaşın: