insan bu kadar mý meraklý olur hasreti kucaklamaya bu kadar mý kaçar sýcak bir elin elinden bir kurþunla son bulacak hayatý eziyete gömer sýnýrsýzca.
demir parmaklýklarýn ardýndan hayatýn ýþýklarýný seyreden bir mahkum misali arada kafamý uzatýp gözlerimi gökyüzünün maviliklerine hibe ederim kýrmýzýya bu kadar aþýkken maviye duyulan özlem kahreder beni.
halbuki çýrýlçýplak ruhumu gizlemek için rengarenk giyinmiþimdir hayatý hep.
yeni emekleyen bir çocuðun ilk ayaða kalktýðýnda duyduðu o müthiþ ’’bende buradayým’’ çýðlýðý ciðerlerimi yaksa da susmanýn derin karýn aðrýsý hep midemi bulandýrýr.
gözleri açýk giden neleri gömerim geçmiþime ahh neleri. bazen kulaðýmý týrmalasa da ’’neden’’ sorularý bir tatlý gülüþ kondururum alýnlarýna soðuk duþ etkisi yapsa da karþýdan bakana iþte derim ...Ýþte... Nedensizdir hep dönüþlerim kendime.
Ayvazým DENÝZ Sosyal Medyada Paylaşın:
Ayvazım Deniz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.