Derler ya yaþam denen þu hanede,
Herkes yaþayýp gidiyor kendince,
Etrafa, çevresine bir þeyler vermekte,
Umutlar özlemlerle yaþanýp gidilmekte..
Dün dünyada vardýk yarýn ne olacaðýz,
Bu gün yaþadýk yarýný yaþayacak mýyýz,?
Unutmayalým þuan yýkýlmadan ayaktayýz,
Yaratana þükürdür budur asýl duamýz..
Nice yollarý aþtýk engelleri geçtik,
Her güne yeni günleri yenisini ekledik,
Bazen kendimizi sorguladýk niye geldik,
Yaratana kulluk borcumuzu hiç düþünmedik..
Yaratan bize iki göz iki kulak verdi,
Bunca ses ve manzarayý önümüze serdi,
Nimetlerini bizlere güzelce ikram etti,
Karþýlýðýnda bu kör nefisle ne yaptý..
Bizlere iki el verdi, iki ayak verdi,
Güzellikleri al güzelliklere yürü dedi,
Bizden birazcýk istediði kulluk borcu idi,
Soruyorum kendimi bu borcu ödedin mi?
Dünyaya geldik gidiyoruz iþte dönülmeze,
Neden çektiriyoruz kendimize iþkence,
Yaratan göstermiþ bizlere doðru olan yöne,
Kulluk yapmýyoruz, beklentimiz ne niye..
Ömür sonuna gidiyoruz iþte istemesek de,
Önüne geçilmiyor bak hep hükmetsek de,
Son olmadan, gelmeden ecelin verilmekte eline,
Birazcýk yarataný hatýrlayýp huzur iste..
Allah en iyisini bilir bu hallerimizi,
Ýnþallah güzel eyler iyi yapar akýbetimizi,
Kapatmadan dünyadan gitmeden gözlerimi,
Ona layýkýyla kul olmaya nasip eylesin bizleri..
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.