öldüðümde tabutum la, ben giderken mezarýma. sel olup akacak yaþlar, sessizce aglayacak yürek, ana ve babalar gibi, yok ki anam ve de babam. bu cihandan ayrýlmak, her kula yazýlmýþtýr. göz yaþlarý nafiledir, bilinerek aglana. inþallah kamil iman ile varýrýz biz vuslata. koyunca beni kabre, donar gözler, dil susar, kapanýr dudaklar dönerken sonsuzluktan, sonu olan dünyaya aniden esen rüzgar titretecek tenini, uzattýgýn elini baban tutamayacak iþte o an saracak babasýzlýk ruhunu donacak tüm bedenin gözlerin kuruyacak.
dualar dillerden inmeli yüreklere, batan güneþi görün, zararý varmý ay a, bir can geldik cihana, giderken de cihandan unutmayýn bu batýþ doðuþun habercisidir. zindan bilinen mezar imana özgürlüktür, hangi can doðup ta, sonunda ölmedi mi. hangi tohum topraga ekilip te bitmedi.
Sosyal Medyada Paylaşın:
atilla durukan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.