Þiirlerindeki her mýsrasýnda
Bubi tuzaklarý vardýr þairin
Atýlacak her adýma
Dikkat edilmelidir bu yüzden
Gizemli karanlýðýnda ilerlenecek þiirin…(yk)
.
.
.
Sen miydin? Yüce Konsül!
Hiç acýmadan Bastille hükmü veren
Müptezel ruhuma
Ve
Kokarken nefesim açlýktan, bilincim yarý saydam;
Yýðýldýðým Sýrça köþkünün kapýlarýnda
Cehennem köpekleriyle beni korkutan
Sen miydin?
Peki
Ya
Kurumuþ topraklarýmýn örselenen çatlaklarý
Tek damla suya muhtaç iken
Kanatlý zebanilerin elden ele geçirdiði
O
Ölümcül ferman!
Görenler var…
Ferman mührü
Seninmiþ Yüce Konsül!
SÖZCÜKLERÝN YALAN CENNETÝNDEYÝM ÞU AN…
Hiç duymadýðým þarkýlar kekeme avuntusu
Dilimi bilmeyen kadýnlar ömür törpüsü
Söz jonglörlüðüm alýn yazgýsý
Nefretim ise sadece sana…
Ýntikamým için gün sayýyorum
Yüce Konsül!
-NOTAFOR-
Kaldýrýldýðýnda yalvaran eller semaya
Titredi ayaklar altýnda ezilen toprak…
Ve
Geliverdi iþte dile
Birdenbire
Korku dolu bakýþlar eþliðinde…
“Ne beklersiniz ki sanki semadan?
Haydi
Gömün ellerinizi derinlerimdeki karanlýða
Hiç düþünmeden…
Karanlýðýmdadýr çünkü gerçek kurtuluþunuz...”
(YILDIRAY KIZILTAN)