Evin kýzý… Kucaðýnda Çocukla eve girdi Annesine Çocuklarý býrakýp Ýþine gitti Annesi boyun büktü, Ses çýkartmadý, Hizmet etti Torunlarýnýn Nazýný güderken Akþam bir türlü Gelmek bilmedi Migren Rahatsýzlýðý vardý, Baþý þiddetli aðrýyordu, Çocuklar durmuyordu Duygularý kabardý, Sessizce Gözlerinden býraktý, Çocuklar Nihayet uyumuþlardý Altý çocuk büyüten Ve hayli zaman Halý dokuyarak Hayatý göðüsleyen Anne yorgundu Fakat kýzý bir türlü Anlamak istemiyor Ve kendi Sorumluluklarýný Annesine býrakýyordu Akþam olunca Biraz oturuyor Ve sonra Çocuklarýný alarak Kendi evinin Yolunu tutuyordu Evin babasý Henüz gelmiþti, Kapýya vurdu, Biraz durdu Açan olmayýnca Anahtarla kapýyý açmýþtý Oturma odasýna baktý Refikasý uyuyordu, Hiç geldiðini duymamýþtý, Usulca nazar etti Ve nabzýna yokladý O an gözlerini dahi Açmaya takati kalmayan Sevgili refikasýnýn Ýçinde bulunduðu duruma Ýçerleyerek ayrýldý Kýyafetlerini deðiþtirerek Namazýný eda etmeye Niyetlenirken, Düþünceler yumaðý Yüreðini Rahat býrakmýyordu Bir insan Kim olursa olsun, Kendi refahýný Ve arzularýný Gerçekleþtirmek için Baþka insanlara Ne yaptýðý anlamalýydý Onlarýn yaþlý bedenlerine Ve kalan ömürlerine Acýmadan Umutlarýný taþýmamalýydý, Hassasiyeti Hiçbir an unutmamalýydý…
Mustafa Cilasun
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mustafa Cilasun Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.