(Fotoðraftaki tarihi babam kendi el yazýsýyla yazmýþtý. Çuval gibi bir giysiyle oturan küçük asker benim. Tüfeðe bir þey olmasýn diye nasýl da sýký sýký tutmuþum.)
Ben daha mini minnacýk bir bebekken, Tahta beþikte hýçkýra hýçkýra aðlamalarým, Caddelerden, sokaklardan duyulurmuþ, Annem bir eli yemekte, bir eli bulaþýkta, Mutfaktan koþarak gelirmiþ, Ak göðsünü açar,sus payý vermek için beni emzirirmiþ, Sütten kestiðinde bir gece vakti çok aðlamýþým, Yalancý meme bulamamýþlar, babam naylondan meme yapmýþ, Reçele bandýrýp bandýrýp aðzýma týkýþtýrmýþlar, Uzun lafýn kýsasý, ben daha bebekken kandýrýlmýþým.
Çocukluðumu yaþamýþ mýyým peki? Güle oynaya mutlu olmuþ muyum? Ýlkokuldaydým, yirmi üç nisanda piyesimiz vardý, Okul aile birliði baþkanýnýn kýzý baþrolü kapmýþtý, Bir çocuk vardý, babasý zengin, o da komutan olmuþtu, Eli yüzü düzgün diye beni de asker yapmýþlardý, Rolüm o kadar kýsaydý ki, gir oyuna ateþ et, Sonra da mahsuscuktan öl! Ama önce demiþlerdi ki, ’ Tüfek bul kendine.’ On saniyelik rol için tüfek nereden bulunur? "Baba" demiþtim, "Bana oyuncak bir tüfek al." "Alayým almasýna da þimdi alamam, Maaþ almama daha çok var." demiþti babam, Alamadýk...
Vah garip babam, Oyuncak tüfeði bile alamayan babam odunu, kömürü nasýl alsýndý? Komþulara sormuþtuk, "Sizde hiç oyuncak tüfek var mý?" diye, Baþlar önde, cevaplar hep ayný olmuþtu, "Hayýr!"
"Baba üzülme, benim de tüfeðim olmasýn." demiþtim de, "Olmaz!" demiþti babam, "Asker tüfeksiz olmaz." Sonunda komþunun oðlundan ödünç tüfek almýþtýk, Babam sýký sýký da tembihlemiþti: "Aman oðlum tüfeðe bir þey olmasýn, emanettir."
Girdim oyuna, doðrulttum tüfeði düþmana, Baþladým aðzýmla ateþ etmeye, Ölecekken de tüfekten önce ben düþmüþtüm beton zemine, Üstüme Türk bayraðýný örtmüþlerdi, Adým oldu: Þehit! Ayný zamanda ilk can çekiþip ölüþümdü o benim, Þerefli bir ölüm.
Akþamleyin komþuya tüfeði verirken de söylemiþtim: "Ben askerdim, düþmana ateþ ettim, çok ateþ ettim hem de, Ama öldüm, tüfeðe bir þey olmadý." demiþtim.
Bisikletim de olmamýþtý benim, sahi neyim oldu ki? Yokluðun gözü kör olsaydý da babam keþke sað olsaydý, Sonra neler oldu neler, Anlatsambayaðý malzeme çýkar senaristlere, Bu konularý geçeceðim geçmesine de, Takýlýyor kafam, elimde deðil.
Takvimden yapraklar bir bir düþerken, Hayal kýrýklýklarý da almýþ baþýný gidiyor, Yýllar ne çabuk geçiyor, Ama insanlarýn huylarý hiç deðiþmiyor, Yine yalanlar, yine sahtekârlýklar, Çirkin yüzler hep sahnede baþrollerde, Ben, yine o vurulan asker rolünde, Ne deðiþti? Hep kandýrýlarak büyüdüm, Kandýrýlmaya müsaitim demek ki, Kötülerden olsaydým baþýma bunlar gelmezdi, Ah baba senin de suçun var, O tüfeði bana alsaydýn kimse karþýmda duramazdý.
Daha dün gibi, Bir akýl hastanesinin demir parmaklýklarla örülü yüzbeþ numaralý odasýnda yatan bendim, Orada hep yatmak isterim, çünkü orada huzur var, Dýþarýda ise kurtlar, çakallar, maskeli yüzler, Yerimde olsaydýnýz hep hastane bahçesinde dolaþýrdýnýz, Kuþatýlmýþ bölgenin dýþýna asla çýkmazdýnýz, Ben de öyle yaptým, çýkmadým dýþarýya, Ýnsan demir parmaklýklar içinde kendisini güvende hissediyor, Ben burada bir film setinde filan olduðumu sandým, En büyük idealim tiyatrocu olmaktý ya, Þimdiye kýsmetmiþ demek ki gerçekleri oynamak.
Odanýn içine þöyle bir baktým da, Çeþit çeþit yüzler, ama hep gülen yüzler, Kimisi bakýmlý, týrnaklarý ojeli, Kimisi aylardýr banyo yüzü görmemiþ, Kimisi de kendi kendine konuþuyor, Önce gülüyor, sonra aðlýyor, Tamam dedim, ben aradýðým yüzleri buldum, Anlayacaðýnýz, oyuncu kadromuz çok geniþ, Saðlýk ekibini de unutmamýþlar, Hemþireler doktorlar etrafýmýzda pervane oluyorlar, Seyircilerimiz de pek çok, Baþlarýný çevirip çevirip dýþ pencereden bizlere bakýyorlar, Gözlerinden okuyorum, aslýnda bizlere acýyarak bakýyorlar.
Benim rolüm belli: Elinden silahý alýnmýþ esir bir asker! Bir sabah, "Sen müdür beysin." dedi seyircilerden birisi, "Yok" dedim, "Birine benzetmiþ olmalýsýnýz, Ýnsan insana benzer, ben müdür falan deðilim." Baþýmý önüme eðdim, uzaklaþtým oradan, girdim içeri. Hemen meþhur oldum, tanýnmak ne kötü.
Koca hastanede can derdine düþmüþüm, Birileri de para derdinde, sanki miras bölüþüyorlar, "Ölseydi maaþ baðlanýr mýydý?" yorumlarý bile yapýlmýþ, Birileri de helvanýn ununu kavurmakla meþgulmüþ, Ah o namussuz düþmanlar yok mu? Onlar da sinsice gülüp, ellerini oðuþturmakla meþguller, Ev de, maaþ da, at da, araba da sizlerin olsun, Hiç olmazsa hastanede rahat býrakýn beni kitapsýzlar! Yüzünüzü görmek istemiyorum, gelmeyin yanýma, Defolun gidin Allah aþkýna!
Hayat kýsa ama yol çok uzun, bunda benim ne suçum var? Meramým yarým kalsýn, ama sitemim çok büyük, Kimse kimseyi kandýrmasýn, dileðim bu, Suratlarýnýza kaç maske daha takacaksýnýz? Ýþkenceyle ömür mü sürer? En çok da bu koyuyor bana.
Üstünüze alýnmayýn lütfen,onlar kendilerini bilirler, Bir de "Seni seviyorum." diyen yalancýlar yok mu? Ulan bu nasýl bir sevgi? Ýnsan hiç sevdiðine kýyabilir mi? Sizin için çok mu basit, Birini sevgisiz, aþksýz öpmeniz, Yahu arkadaþ, nasýl alýyor o iðrenç mideniz? Bu film acep kaç kez daha tekrar edecek, Yine kandýrýlacaðým, yine üzerime oyunlar oynanacak, Yine bana en beter iþkenceler yapýlacak, Bu kez bedduam hazýr, "Allah belanýzý versin!"
Daha ne yazayým, sonra uzun olmuþ þiirin diyorlar, Sanki edebiyatýn þiir dalýnda nobel ödülü kazanacaðým, Çiçek, böcek için þiir yazmýyorum ben, Ünlü olacakmýþým, adýmý herkes duyacakmýþ, bana ne! Ünsüz olayým yeter ki, o harflere de ihtiyaç var.
Ben canýmýn derdine düþmüþüm, Yanlýþ anlaþýlmasýn, canýmý çok sevdiðimden deðil, Ýþ, silahý temin etmekte de deðil, Ýstesem þu dakika bulurum ve kendimi vururum! Direnmeyi tercih ettim, korkak dedirtmeyeceðim kendime, Önce çevremdeki þu pislikleri bir bir temizleyeyim, Sonrasýný hallederim, Onlardan tek isteðim, Beni yaþama sevincimle baþ baþa býraksýnlar, Allah, peygamber aþkýna, yalvarýyorum, Boðmasýnlar beni, rahatça nefes alayým, Benim de yýllar sonra yaþamaya ihtiyacým var.
Vecdi Murat SOYDAN (Yaþanmamýþ Aþklarýn Þairi) 08/12/2014-23:45-Isparta Sosyal Medyada Paylaşın:
Yaşanmamış Aşkların Şairi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.