UTANIYORUM

Doðduðunda hiç solmayacak, bir çiçek gibiydi
Canýmýn can parçasý, gözümün göz bebeðiydi
Öyle sardým’ki ellerimle, canýmdan önceydi
Þimdi onu saran, ellerimden utanýyorum...

El bebek gül bebek gezdi, yorgun omuzlarýmda
Tadý damaðýmda kaldý, lezzeti dudaðýmda
Doymamýþtým öpmeye, o çocuk yaþlarýnda
Þimdi onu öpen, dudaklarýmdan utanýyorum...

Birgün görmezsem özlerdim, bebeksi gülüþünü
Hiç istemezdim, apallarken yere düþüþünü
Her þeyi unutup, o yüreðimi dövüþünü
Onu sevmiþ olan, yüreðimden utanýyorum...

O gün zemheri ayý, kulaðým çýkýþ zilinde
Ellerim koynumda, titriyor okul köþesinde
Ya dönmezse korkusu vardý, yorgun gözlerimde
Ben onu gözlemiþ, gözlerimden utanýyorum...

Cemal ÝNAN.
Sosyal Medyada Paylaşın: