Sen Gelince

sen gelince,
çiçekler kapýsýný açýverir evimin
anne kokusu gibi,
kutlu bir haber gibi, yayýlýr hemen
geliþin.

sen gelince,
þehre bir bomba gibi düþer yaðmur.
elini kaldýrmayaný vurur saat,
flaþ bir haber patlar gökyüzünde.
elleri ardýnda gezen bi adam,
ruhunun ceplerine saklanmýþ bir kadýn bulur
sokaðýn baþýnda.
yalnýz þairler bilir, nereye düþeceðini,
isimsiz aþýklara atýlan kurþunun.

sen gelince,
üzerine kader yazýlmýþ kaðýtlara tütün sararlar.
arasýnda doldurulmuþ büsbütün
bir daðýn yamaçlarý...

sen gelince,
bir anne gibi sarýlýr þehre rüzgar.
koklar en ýssýz aðaç diplerini bile,
kolunda dünden kalma hýrkasý,
üstüne örter kimsesizlerin...

sen gelince,
þehrin sokaklarýnda kaybolur gece,
kendini bulamaz gün ýþýsa bile,
yiter gider yollardan.
-oysa hala gecedir vakit...

senin geliþin,
kömür karalý cekette üþüyen bir beden,
ýþýldayan vitrinlerdir bu þehrin kabalýðý.
hoh’lanan avuçlara uzun göz dalmalarý,
ve rica minnet bulunan bir sigara...

sen gelince,
kentin dudaklarýna düþer ismin.


Selver Metin



Sosyal Medyada Paylaşın: