Vakit Ölmek Vaktidir

Baþýmýzýn üstünde çýðlýk çýðlýða bulutlar
Onlardan zayýf, çelimsiz, kefensiz kuþlar
Kaygýsýz keþmekeþinden bu dünyanýn
Umarsýz eleminden gözyaþý denizlerinin
Yatarak bir sola, bir de saða
Koþuyorlar habersizce boþluða

Karanlýkta yürüyen devler görüyorum
Sanki acýyarak ve de türkü söyleyerek
Parçalýyor havayý, dumaný sýcak bacalarý
Bin bir düþünce, bin bir keder
Geçiyor önlerinden duygu yüklü ayaklar
Geçiyor sessiz çýngýraklar

Aðlayan rüzgarýn dinmez, bitevi sesi
Ýnleyen suyun bitmez, ebedi nefesi
Bir yetimin alnýna kondurulmuþ þefkat busesi
Her bakýþ hüzün kaynaðý, tükenmiþlik yumaðý
Kanatlanan her kuþ sanki ölüm buraðý
Düþen her yaðmur duygu yüklü düþünceler sunaðý

Gece soðuk, sema yýkýlmýþ hayaller yýðýný
Sesleri kesilmiþ çýngýraklý yýlanlarýn
Kurtlarýn, hissiz sýrtlanlarýn ve dahi kuzularýn
Demirden paslý bir hançer saplý alnýna
Gece soðuk, sema yýkýlmýþ hayaller yýðýný
Hal böyleyken göremez insan kendi simasýný
Vicdanlarý lekeli, akýllarý vurulmuþ gönüller

Örtün, örtün üstüme bir yorgan gibi karanlýðý
Gömün baþýmý ölüler diyarý topraða
Bir deve kuþunun çöksün üstüme aðýrlýðý
Aslýnda vakit ölmek vaktidir unutmuþum
Kaçacak bir yer, saklanacak bir kuytu varmýþ gibi
Bir köþe baþý, bir duvar dibi
Bir kapý önü de ben tutmuþum
Vakit ölmek vaktidir unutmuþum…


Serkan Özdemir 21/11/2014

Sosyal Medyada Paylaşın: