SÂREBÂN

içimdeki yetim çocuk gibi
sevmelere muhtaçtým
sýrtýmda aðýr heybem
yüküm gâmla dolu
zerrelerim efkar ve hüzün doldu



senin hayalini ýssýz çöllerde ararken
rüzgar sonbahardan hiþimlan koptu
hâþin vurdu þakaklarýma kýskandý seni
kum doldu senin gözlerimdeki resmin
çünkü dolu dolu sen vardýn gözlerimde



çöl olmuþum hayalinle avunmaktayým
hüzün rüzgarlarý
ardým sýra ,otlarý dikenleri savurdu peþimde
çýplak ayaklarýmdan kan damlalarý var çöllerde
iz oldum sârebân/lara sor beni


sýðýnmýþým gecenin izbe mâbedine züleyha/ým þimdi
sensýzliði göz yaþlarýmla yüreðimi göz göz acýtarak içiyorum
kuyudaki yusuf gibi hüzünlerdeyim
yýldýzlara betimsiz adýn yazdým ,bir baksan ay’ýn etrafýna görürsün
dünyada meczup ,âþkýn nirvanasýnda diyar-î âlemde gezerken
avare ruhum sonsuzluk gîrdâbýnda meçhuldeyim


semâhta avunmaktayým bir/ yaným deli /bir yaným /divâne
gülüþlerim ârafta kayýp
yüreðim/se firarda kâsýrgalara esir düþtüm
bende bilmem artýk ben kimim
semahta mülteci nirvâneyim ,sârebân/lara sen sor beni ...


nurcihan erdogan
Sosyal Medyada Paylaşın: