SAVRULA, SAVRULA...
Savrula, savrula, dalgýn yürüyordu.
Kollarý pervane, etekleri kanat.
Acýlar içinde bile gülüyordu,
“Dur be” dercesine, rüzgârlara inat.
Yâre ulaþmayý edinince murat,
Bazen bin karýþ oluverirdi surat.
Kusur ise kusur, inatsa da inat,
Belki anlar gönül, buyur da söz anlat.
Düþünür mü seven yanacakmýþ caný,
Kara sevda olmuþ yar, dini, imaný,
Kopsa ne olur ki kalbinin bir yaný,
Ey sevgili! Kopar, senin o, al kanat.
Ocaðýnda yanar, taþ da, kömürde,
Potasýnda kaynar nicesi demirde,
Kandil körü umut, tükenir ömürde,
Yaþamayan bilmez, birazcýkta sen tat.
Yanmýþ kömürlerden birisi diye say,
Akmýþ demirlerden birisi diye say,
Bitmiþ ömürlerden birisi diye say,
Sil, süpür, savur da çok uzaklara at.
Üstümde bitmesin, otlara kýyamam,
Ecrime de baþka ortaklar koyamam,
Adýnýn zikrine neden ki doyamam,
Yüreðimde salât, dilimde salâvat.
Mümin ÜSTÜN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.