Yarınlarımızın Rengi

YARINLARIMIZIN RENGÝ

Yarýnlar bende, yarýnlar benim elimde,
Ben çizerim yarýnlarýn rengini,
Ak gününü, kara gününü ben belirlerim,
Yarýnlar bende, yarýnlar benim elimde.

Elinde kazma kürek ter akýtýrken,
Çiftçimin umudu bende,
Bir elinde kalem diðerinde evrak bunalýrken;
Memurumun gözü bende,
Boynu bükük, elleri havada kýbledeyken;
Anamýn duasý bende.

Dün çok zaman kaybettik; plansýz programsýz..
Bu günü, dünün kritiðine ayýrdý büyüklerim.
Ýþ baþa düþtü ÖÐRETMEN’lerim,
En zor iþ bana düþtü;
Asýr milenyum iken kalamayýz yarýnsýz…
Meraklanmayýn, yarýnlarýn umudu bende….

Heykeltýraþýn elinde peynir kesilir taþ,
Ressamýn elindeki tuval eðer baþ,
Marangozluk ne demek, Mühendis neyi iþler..?
Ýstediðin gibi oy taþý, salla fýrçayý, biç tahtayý…
Kime ne?
Bu gün olmazsa, bitirirsin yarýn öbür gün.
Beðenmezlerse yaptýðýný ola ki;
Aldýrma…!
Yenisini yaparsýn bir gün.

Ya ben Seyfi Öðretmen! Ne edem, nasýl iþleyem sanatýmý,
Taþ gibi oyamam, tuval gibi boyayamam ki insanýmý.
Sevgi pýnarýndan damýtýlmýþ su ile sabrý karýþtýrýr,
Zaman ilacýndan fedakârlýk sosu yapar,
Bilgi daðarcýðýndan baharatlar serpiþtirir,
Yarýnýn toplum hamurunu yoðururum ben…

Çok zor olsa da bu hamuru yoðurmak,
Ben zoru severim, zorluklar da beni.
Huzur ne demek, asýl mutluluk nasýldýr,
“Öðretmenim þimdi sayende ….”
Diye baþlayan bir telefon almak ne demek,
Bunu en iyi ben bilirim.

Bu gün!
En mutlu ben,
En çok sevilen,
En çok dua edilen,
En çok umut beslenen ben.

Yarýn..!
Yarýnlar da benim elimde.
Ben çizeceðim yarýnlarýmýzýn rengini,
Ben yazacaðým þehit kokulu ülkemizin kaderini.

Kasým 2005
Seyfi GÖKTEKÝN
Sosyal Medyada Paylaşın: