Aslýnda eskidende arada hüzünlenirdim nedeni olmadan Þarkýlar acýtýrdý içimi Kahýr mektubu vardý hatýrlar mýsýn? Ne zaman iki satýr yazmaya kalksam, Hep sana, hep seni, hep bizi yazýyorum diye baþlardý.
Hüzünlenirdim, kahýrlanýrdým sebebi yoktu Ama gözlerim dolardý dinlerken Hâlbuki sevmenin, anlaþýlamamanýn Bu kadar acýtacaðýný bilmiyordum o zaman Þimdi biliyorum, ayný durumdayým Ne zaman elime bir kalem alsam yazýyorum.
Kalem kâðýt yoksa beynimde dans ediyor kelimeler, heceler Unut beni kalbimdeki hicranla yalnýz kalayým Þarkýsý çalýyor beynimde Eþlik ediyor ona yazamadýklarým Döküyorum kâðýda hepsini Sonu yok biliyorum ne kalem biter, ne kâðýt, Ne de benim yazacaklarým.
Oysa ben kimsesiz bir yavru gibi kucaðýnda aðlamak istemiþtim, Güvenmek istemiþtim olmuyormuþ, anladým Ne ben kimsesiz bir yavruymuþum, Ne sen gövdesine huzurla yaslanýlacak çýnar Çok üzgünüm, dallarýndan ihanetle, hýrsla, Oyunla kopardýklarý her yapraðý yerine takmaya çalýþtým, Yeniden yeþer istedim, tüm heybetinle dimdik dur, sarsýlma Baþaramadým baþaramadým sevgili.
Sami Arlan..
Sosyal Medyada Paylaşın:
TC Sami Arlan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.