Özgürlüğe

evde daralýyor ruhum..
ve ait olmadýðý bu dünyada
dýþarý çýkarýyorum...
gezdiriyorum boþ sokaklarda
küsmüþ gibi dünyaya

gökyüzünü, güneþi gösteriyorum
uçan kelebeðe bakýyoruz sonra

pus kaplamýþ gözlerini
çenesi, titreyen yavru kalbi

anlýyorum..
peki diyorum
elimdeki küçük serçesin ,ten kafesime konmuþ
bu dünyaya savrulmuþ...
çözmeye karar veriyorum, ruhumun iplerini..

gözlerinde beliriyor,
-derin bir ýþýk-
öyle bir ýþýk ki; yüreðimi kaplýyor..
cesaret aþýlýyor...

elimde ipi yürüyoruz köprüye
sonsuzluðun maviliði yeryüzü ve gökyüzü

taþ alýp atýyorum denize
kaybolsun diye,
-yada belkide bana arkadaþlýk etsin diye-
yok sayýyoruz ya, görünmeyen þeyleri..
yok olmadý, sürdürüyor varlýðýný
kim bilir hangi dünyanýn eþiðinde...

iþte kapýsý sonsuzluðun...

sabýrsýzlanýyor ruhum

özgürlüðe son adým...
ve;
býrakýyorum ipini ,uçuþunu seyrediyorum
tuzlu su dolan gözlerimle...

Sosyal Medyada Paylaşın: