ŞİİR'E HASRETİM

Atomlar arasýnda çarpýþýyor þiire hasretim.
Tabi heykeltýraþa ilham olmaktan da çekinmiyor.
Nerden esti demeye kalmadan,
Heykel dile geliyor.
Sakýn sorma bana neler söylediðini heykelin.
Aklýmda olsaydý zaten kazýrdým,
Bol kireçli maðara duvarlarýna.
Ve asardým,
Gelinliðinin ak duvaðýna.

Yumurtadan çýkan kurbaðaya ýþýk saçýyor hasretim.
Tabi göleti kirletmeden de edemiyor.
Bir tutam moloz yýðýný gibi,
Sert ve acýmasýz hasret akýntým.

Kasvete sabýr gösterircesine yuvarlanýp giderken kalemim,
Kulaðýma bir fýsýltý dahi deðmeden,
Birden ayaklanýyor göletin sakinleri.
Curcuna çýkmadan anladým neyse ki kabahatimi,
Hasret dökülmez ki buraya.
Sonrasýnda yazdým hasretimle yan yana,
“Ve ölmez þiir yazýldýkça,
Gömülmez þair okundukça”.

Sosyal Medyada Paylaşın: