Aðrýlý bir hastalýðýn Son evresindeydi bu ömür Ne ilk ne de son bahar Yaðmur getirmez diyordum Düþ yorgunu susuz yüreðim Kaç bahar eli boþ döndü Yaðmur dualarýndan Çaresiz ve acizdim Gün doðumundaki ay kadar Kupkuru yüreðimi Meylerle ýslýyordum Gecem hüzün Günümse karanlýktý Yalnýzlýktan geliyordum Ve hep yalnýzlýða çýkýyordu Benim bütün yollarým Titreyen ellerim Can deðil Hayat telaþýndaydý sadece Bu dünyadan Adam gibi nasýl gidilir Onu sorguluyordum Tükenmiþti çoktan Bitmiþti bütün umutlarým Açmýþtým ellerimi Sabýr dileniyordum Önce Bir damla düþtü elime Sonra Sýzdý oradan yüreðime Ben güneþi gördüm Senin gülen gözlerinde Oysa batmýþtý çoktan Acýlarým kadar derindeydi Bir daha göremem diyordum Ben bir daha kimseyi Böyle umarsýz Hesapsýz Sevemem diyordum Güldün Taze tomurcuklar türedi Nadasa býraktýðým yüreðimde Sevdin Fýrtýnalardan ürküp sinen Yýldýrým kaçaðý Ýçimde hiç büyümeyen O çocuk çýktý gün yüzüne Hoþ geldin kadýndým Çorak yüreðime hoþ geldin Yeþerecek elbet Yeþerecek seninle Gülecek sonunda Gülecek yaþlý gözlerim Gözlerine deðdiðinde Sosyal Medyada Paylaşın:
Levent Kayahan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.