benimkisi sevmeye duyulan özlemin yüreðimden kuþ olup havalanmasý yorgunluktan son nefesini vermeden konmaktý sadece yüreðine.
korlarla tutuþur alevlerle sararýrdý gözün bakýþýna düþen gün bir damla gözyaþýnýn yangýn yerini söndürebileceði kimin aklýna gelirdi bilseydi akmazdý böyle olur olmaz dudaða yol yaparak.
boþ ver yuva diye görünen her çalý saðlam deðildi zaten ya düþürürdü tam baðdaþ kurup oturmuþken ya da ufak bir rüzgâr darbesiyle kül olup uçardý maziye.
sen ömrümün son sevda duraðý hýrçýn rüzgârlardan nasibini alan adam aç göðsünü bir kuþ gibi titreyerek sarýlayým gün görmemiþ omuzlarýna kurduðun her tuzaða yakalanan ben deðildim ama leðen altýnda karanlýðý kucaklayan ýþýða hasret gözlerim kapanmadan senin gözlerinle buluþan en son sevda kuþu bendim belki de annene sor nasýl da aðlardýn kaçýrdýðýn her avýn ardýndan benim peþimden aðlama aðlama eksilmesin yüreðindeki yerim.
korkusuzca yükselen daðlarýn zirvesindesin kar olup düþ avuçlarýma desem soðut bu yangýný nefesinle desem ve çýð ol götür tüm keþmekeþ anýlarý desem dediðimle kalacaðým biliyorum sen; sol yaný ayaz yemiþ adam kelimelerim sana ulaþmadan her zerresinin donacaðýný bilsem de sadece hemen ’hayýr’ deme onarýlmayacak kadar kýrýlmasýn cümlelerim ki bilirsin yuvadan düþen yavru bir kuþun çýðlýklarý gibi en içlisinden þiir döþerim yüreðine incinirsin.
daha dün arnavut kaldýrýmlarýna takýlan bir yüreðin iziydim sende kýrmýzý dudaklarýmdan bir tebessüm yolladým sana yanaðýna konan tarafýndan sil gitsin mendilinle kenarýna iþlediðim baþ harfin aðlamaz korkma ben iþlerken yeterince deþtim iliklerine kadar yýkama bir elek misali as gitsin anýlar duvarýna bu saatten sonra aðýr aksak cümleler tutunamaz nasýlsa akar gider içinden.
aç avuçlarýný korkma yaralý da olsa daha doðuþtan bahþedilen yanýk kanatlarýyla bak nasýl özgürlüðe uçacak sevda kuþun.
Ayvazým DENÝZ Sosyal Medyada Paylaşın:
Ayvazım Deniz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.