Evin hanýmý... Annesini misafir ediyordu Pürdikkat kesilerek üzerine titriyordu Bir hastaya refakat eden gibi rikkat gösteriyordu Bir miktar rahatsýz olsa da annesi, kendini idare ediyordu Bir kimseye ihtiyaç duymadan yaþamak azminde olan bir yaþlýydý Evin hanýmý annesine gösterdiði hassasiyete kendini kaptýrdýðýndan habersizdi Evin babasý sabýr ve sükûnet göstererek ses çýkartmýyor ve bir köþede uyukluyordu Evde herhangi bir þeye ihtiyaç duyduðunda kendisi çare bulmak zorundaydý, soran zihin olarak yoktu Kayýnvalide ne kadar kýzýný ikaz etse ve farkýnda olduðu vaziyeti düzeltmek istese de kýzý fýrsat vermiyordu Adam o anlar çaresizdi, kimseyi kýrmamak için iradi olmak gerekliydi ve huzur, sürur için dýþarýya çýkmak þarttý Bu durum birilerine anlatmalý ve anlamamakta ýsrar eden her kimlerse nelere mal olabileceði anlatýlmalýydý Bir hanede ruhsuzluk ve kalpsizlik baþlamýþsa, þevk ve muhabbet sinelerden ayrýlmýþsa, asabiyet kuþatýrdý Hissiyat ve duygusallýk yarardan ziyade, tahrip eden garipliklere yol açardý, her insan akýl ve mantýktan uzak kalmamalýydý...
Mustafa Cilasun
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mustafa Cilasun Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.