Parmak Uçlarına Öyküler Yazan Kadın

hayat boklu boyunca uzanýrken
uçarým aþaðýdan yukarý saðdan sola
ayný susuzluðu birbirlerine ikram eden varlýklar
ki onlar hiç ölmezler
bol bulanýk paranýn þehvetiyle yeryüzünü de kirletirler
içine sýðamadýðým çöl resitaline aldýrmadan
parmak uçlarýma türküler dikerim
uzaktan el sallarým ihanetler meclisine

ellerini unuttuðun yere sýðdýrdým umudu
çatlayan damarým hey ’leylim ley’
bütün reality showlar beni arýyor
kalbimle gösteri yapýlmaz, kaçýyorum

herkes iyileþemeyecek kadar mevsimsizken
biraz fazla uçuyorum deðil mi
bilirsin uçmak biraz düþmektir
hani yeri boþ kalmýþ yenilgi gibi



boþluktan kopuþumun bir görevi var
þehirlere orman kokusu, göðe martý beyazý lazým
perdelerini indirmiþ dünya, mutsuz ve kýyametli
Tanrýnýn cezalý gezegeni gibi
’kaybolan yýllarýný vermezler geri’



bir gün dar bi vadide uçarken
kimsenin görmediði bir türkü buldum
uzun zaman oldu dedi insan görmeyeli
çünkü onu dinleyenlerin
denizleri taþýrmasý gerekiyormuþ
bilmiyor hatýrlattýðý anýlar bitince
her þey eskisi gibi
ayný toz ayný gün ayný mezar
ýlýk ýlýk aynýlýklar
zaten farklýlýk çok ürkütücüdür

insanlýk donmuþ okyanus gibi sessiz
cinnetimi çýðrýndan çýkarmaya çalýþýyorum
bu masumiyet çok uslu, çok ahmak
esrarlý bir yalnýzlýk kalbimi kýrmak ister
sen inadýmý kurtarmak istemezsin
halbuki parmak uçlarým kendini ele verir
on tane güçsüzlük büssürü hiçsizlik
niche görseydi
helva olsa da yesek derdi
biraz evvel þiiri bir odaya kapatýp
bilek güreþi yaptým onunla
daðlar bile devriliyor hey


’nesine yar nesine bir daha deðer mi nefesin nefesime’













Sosyal Medyada Paylaşın: