Sonbahar... Sanmayýn baharlarýn sonu... Atar üstünden sararmýþ tüm hüzünlerini... Öyle yalýn ve örtüsüz... Ýçi gibi... Ve sýzýlý sevdâlara esir yüreði. Hülyâlara salar âþýklarý hüzünlü duruþuyla. Uçuþan sarý saçlarý, kýzýl alevlerle dökülür omuzlarýndan. Bakýnca, bal rengi gözler, ýþýðýndan döner elâya...
Güzel bir kadýndýr Sonbahar... Baharda takar takýþtýrýr. Yaz gelince, salýnýr yemyeþil bahçelerde. Ve bir telâþ baþlar sonra Sonbaharda, Gelecek bin bir bahara hazýrlýk, atar üstündeki elbiselerini, Uzanýr, sýcacýk kýþýn koynuna... Tatlý bir kýþ uykusu, can cana... Yürekleriyle ýsýtýp birbirini.
Bir vuslat mevsimidir Sonbahar... Uzak yollarýn birleþtiði nokta. Kýr kahvelerine yansýyan ýþýðýyla... Rengi, güneþ gibi sarar üþüyen gönülleri. Yakamozlarýn ýþýðý yansýr gece mehtâbýn aynasýna...
Olgun bir meyvadýr, tatlanmýþ, Tadý, ikinci baharlarýný yaþayanlarýn damaðýnda...
Hâlenur Kor
Sosyal Medyada Paylaşın:
nur49 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.