Oksimoron

hep bir þeyler eksiktir
yaþayan ölüler için
ve hep kurbandýr onlar
ne hayata karýþýrlar
ne var olmaya dayanýrlar..

çünkü

ölüm olaðan
yaþam karmaþýk...









terör hacimsiz geziniyordu dünyada,
ateþle konuþuyordu mezarlýklar
yeryüzünün kederini çekenlerle
çekip gidenler arasýnda kalakalmýþtým
acýmasýz kokuyordu yarýn
yani o kadar da savunmasýz
yutkunamamýþtým
çünkü ’ çocukluk’ çýban gibiydi içimde
gökyüzüne bakmadan
gökyüzüne bakamadan
bir bitkinin iç sýkýntýsý gibi
oracýða
büzüldüm
topraða deðdi dudaklarým
dünyanýn çekirdeðine seslenmeliydim
ya da
üzerimden geçen rüzgara
sözcüklerim mucize bekliyordu
ya da sýr
kýyamet kopmadý
yaðmursuzluktan ölmedim
biraz bulut sayýkladým
iyi de neden uyanýktým
susuzluðum aklýma geldi o an
küskündü aðzým
aðaçlarýn ve daðlarýn ruhunu giyinmiþtim
ayný kavruk bilincin içselliði
nabzýn atýþý ya da doruklarýn sisi
nice þ/aþkýnlýðýn mahrumiyeti
yani yalnýzlýktan yýkýlmayan gövdeler
yani farklýlýkla donatýlmýþ masumiyet

göðün kuytusunda dünya yorgunluðum
madem bulamadý göðü esirgeyen dili
kaynamýþ zaman, baygýn bahar aþkýna
öðret Tanrým bana tahammülü...




Sosyal Medyada Paylaşın: