Ne mesafeler sordu, ne ben sordum yolumu, Gittikçe uzaklaþtý ufkun kurnaz çizgisi. Bir seferdeyim ama bilmem boþ mu, dolu mu? Cevabý esirgedi sessizliðin ezgisi.
Þimdi hangi mevsimden kalmýþ bir hatýranýn, Boynu bükük dönüþü yansýr hayallerime. Yahut hangi baþýboþ zamanlardan bir anýn, Tövbesiz günahýndan gam düþer ellerime.
Sükût-u hayallerle yitirdiðim ümitler, Zalim bir cellât gibi dara çeker ömrümü. Mutluluk çiçeklerim budandý birer birer, Þimdi söyleyin bana kim çözer bu düðümü?
Senelerin hüznü var saçlarýmdaki akta, Aynalarda yüzümün þekli her gün bozulur. Ömrümün sefinesi rýhtýma yanaþmakta, Hazin bir hikâyenin düðümleri çözülür.
Tebessümle gözyaþý arasýnda git-geller, Zaman ki, sonsuzluða uzanan sýrlý akýþ, Güller cezbeye varýr bülbüllerin sesinden, Yaðmurlar yeryüzünü dokurken nakýþ nakýþ.
Her gece aksakallý pir gelir düþlerime, Der ki, “oðul bu toprak canlýlarla beslenir. Tarihin fosilleþmiþ tortularý altýndan, Bu zamana sessizlik lisanýyla seslenir.”
Ýbrahim Saðýr
Sosyal Medyada Paylaşın:
sagir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.