Kar Kemancısı

yürüyordu kar kemancýsý
izleri daða doðru uzayan
taze uyanýþlarýn bittiði yerde
baþýný öne eðen çiçeklere eþlik ediyordu

sesiz odamýzý gümüþ yüzlü hafifliðe bürüyen
kokularýn kol gezdiði pencerelerin aralýðý
çýplak bilekleriyle çamaþýrlar asan kar kadýndan baþkasý deðil
evimizin direði gibi
çok ve çabuk çoðalýyor çarþaflarý silkelerken

kýrmýzý panjurlar uyuya dursun
biliyorum sýcaktýr içi kýpýrdayan heyecaným
her gün cama yansýyan yüzünü
hüzünlü bahçelere düþüren cilalý baston
tavuk hýrsýzý çakallarýn deðil
yürümeyi bilmeyen kardeþimin ayak izleri

çatýmýza kanatlarýný deðdiren kemancýnýn nefesi
ürperen kar kuþlarýnýn kanýný ýsýtýyor
ve belki de onlar
incindiðim de üstümü örten
gölgelerinden korktuðum ölü dudaklý vadilerin sisi

olanlarý unutuyorum ýþýðý yakýp
sandýk eski mi eski
bir kokusu anemin buruþuk yastýðý
babamý soracak oluyorum
senelerdir kapýyý çalan biri
biz mi büyümedik
yoksa hiç mi bahar gelmedi

durma sobamýzý yak
sol yanýmýzý kýþ geçmeden
gece beyaz notalarýný savursun keman
uyuyan çocukluðumun üstüne.




Sosyal Medyada Paylaşın: