Çocukken bilirdim ben sevmeleri, kýyaslamayý küçükken öðrettiler bana.. ’Anneni mi daha çok seviyorsun, babaný mý? derlerdi, ’ikisini de derdim.. Hep birini sevmem için inatlaþýrlardý benle. SEvmek neymiþ o zaman öðrenmeye baþladým ben. Zamanla sorular deðiþir oldu ’beni ne kadar seviyorsun? ’gibi.. ’dünya kadar, sonsuz’ derdik yada iki yana açýp kollarýmýzý ’iþte bu kadar’ diye gösterirdik. O kadar kolaymýþtý ki o zamanlar kendimizi ifade etmek, o kadar kolaymýþ ki yaþamak... Keþke hiç büyümeseydim de apladýðým tek þey; içimin deðil düþüpte dizimin kanamasý, Kalbimin deðil de oyuncaðýmýn kýrýlmasý olsaydý. Keþke...
Sosyal Medyada Paylaşın:
bahriyeli gökhan 35 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.