Yalnýzlýk dedim de.. Seviyorum ben yalnýzlýðý Mesela istediðim gibi þekillendiriyorum Farklý karakterleri en olmadýk düþlerle süslüyorum Sonra birden kalabalýk oluyorum Ve tüm kalabalýklar yavaþ yavaþ kayboluyor Mesela önüne bir tas su, bir yudum çorba koyanýn olmaz Bazen kimsesiz olursun Bazen susarak özlersin Susarsýn, susarsýn ve aðlarsýn Ýþitilmekten korkmazsýn Her defasýnda yine’de yalnýzsýn Yani kendinle kalýyorsun iþte Kendinle yaþýyorsun Kendini soruyorsun Ve birden kayboluyorsun Þehrin kalabalýðý bile üstüne gelir Ufacýk bir sinek výzýrtýsýn’dan rahatsýz olursun Duvarlarlarla muhabbete dalarsýn Kapýlar yoldaþýn olmak ister Pencereler ise sýrdaþýn Saksýnda ki, çiçekler bile daha canlý durur Çünkü Gözlerin hergün onlarý ýslatýr Yüreðin yalnýzlýða alýþýr belki, ama.. Yalnýzlýk sana alýþýrmý bilemem
Turgay Parlakyýldýz
Sosyal Medyada Paylaşın:
Turgay Parlakyıldız Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.