NEYMİŞ

Örselenmiþ gençliðin hoyratça, susmuþsun yazýk!
Yýllanan yorgunluðun, yýlgýn bakýþlarda açýk

Iskalanmýþ bir hayat, lal bir hüzün böyleydi hal
Tortular bir gölge, sen ulu çýnar, hep böyle kal!

Bir sýcak ekmek elin, gül yüzde açmýþ güllerin
Her halin sevgiydi, sönmüþ közde savruk küllerin

Üzdüler! Lal dillerin, öttürmedin bir gün boru
Sormadým hiç sana aklýmdan geçerken çok soru

Düþlerin var mýydý? Bir el saçlarýn okþadý mý?
Bir bahar var mýydý ömründe? Yürek çaðladý mý?

Çok garip sormam, yanýtlar belli, geçti gençliðin
Ýnce sessizliklerin yok sanki hiçbir kimliðin

Gülmeyen yüz güldü sonbaharda “ablam” tuttu el
“Ýnsaným artýk” dedin doðruldu birden sanki bel

Tam rahat ettim diyorken “hastalýk” olmaz caným
Sen neler gördün yýkýlmazsýn ayaklanman lazým

Gökyüzün kýþ olsa, karlar yaðsa gelecek bahar
Bin tohum ektin bu kar kalkar, çiçekler bin açar

Bak yeþil ev bekliyor daðlarda, bahçende umut
Nazmiþim kalk haydi hastalýk falan neymiþ unut

Fâ i lâ tün/ fâ i lâ tün / fâ i lâ tün/ fâ i lün
Sosyal Medyada Paylaşın: