‘’Akýl hastanesine yatmayý düþünecek kadar kötüyüm, Hatta ömrümün sonuna kadar orada kalabilirim.’’ dedi adam.
‘’Üzülme, zaman her þeyin ilacýdýr, Sen çok güçlüsün, bunlarýn da üstesinden gelirsin.‘’ dedi kadýn.
Güçlü olmak, Kime ve neye karþý? Elinden silahlarý alýnmýþ, topraklarý iþgal edilmiþ, Sömürge altýndaki uluslar bile bir lidere ihtiyaç duyarken, Bir baþýna nasýl savaþýlabilirki kahpe düþmanla?
‘’Delirmek üzereyim.‘’ dedi adam.
‘’Sen zaten delisin, hiç deðiþmezsin.’’ dedi kadýn.
Bir de derler ki, ‘’Delilerden zarar gelmez, Demek ki zararým dokunmuþ birilerine, Yoksa deli gibi aklýmý yitirmezdim. ‘’dedi adam.
"Sen hiç deðiþmemiþsin, deðiþmezsin de.‘’ dedi kadýn.
Düþündü adam…
Deðiþmediyse, O zaman aynaya baktýðý bu yüz kimindi? Kimindi saçlarýna yaðan bu karlar? Ve hangi uzak iklimlerden kopup gelmiþti içinde kopan fýrtýnalar? Yoksa yitip giden gençliðinin katilini arar mýydý, Yýllardýr dost bildiði aynalarda. Kimliksiz kimliðinin peþine düþer miydi böyle aniden, Zamansýz zamanýn elinde oyuncak olur muydu hesapsýz… Ve ince hastalýða tutulur muydu böyle inceden inceye…
Kayýp yýllar…
Besbelli çýngýraklý bir dünyanýn koynunda, Diyetini ödeyemediði bir esirlik yaþar mýydý bunca yýl? Hayret! bunca zaman nasýl da çürümemiþ bu paslý yürek…
Sustu adam…
Bir derin uykudan uyanýr gibi, kadýn sessizliði bozdu:
‘’Aþk olsun, bana mý kýzdýn yoksa? Susma, haydi benimle konuþ.‘’ dedi kadýn.
‘’Yarýn karlar da gelecek, Don vurur mu ki sevgilere?’’ dedi adam.
‘’Sen yeter ki gönlünü ferah tut, Ecelin bile ne zaman geleceði belli olmaz.’’ dedi kadýn.
‘’Yaþarken yanýmda gördüm eceli, Ama bir türlü ölemedim, Ecel bile bana düþman.’’ dedi adam.
Bu kez kadýn sustu…
Saat bile konuþurken sessiz odada, bir tik, bir tak... Düþünceye daldý adam, Eli kalbinin üzerine gitti, Nasýl da atýyordu, bir tik, bir tak... Oysa, saat bozulsa da, kalp dursa da, Namussuz zaman hep akýyordu, Ve eceli gelen ölüyordu da, Ölüme teðet geçen bedenler çürümeye devam ediyordu.
‘’Saatin ve kalbimin sesi bile tamamlarken birbirini, Ben seninle tamamlayamadým kendimi.‘’ dedi adam. Bu kez ikisi de sustu…
Vakit gece yarýsýný çoktan geçmiþti, Millet derin uykudaydý, Birazdan yine güneþ doðacaktý, Ve akþama bir bir yine perdeler kapanacaktý…
En iyisi susmaktý, Öyle de yaptýlar, Ýkisi de susarak yoruldular…
Vecdi Murat SOYDAN (Yaþanmamýþ Aþklarýn Þairi) 25/10/2014-Saat : 23.30-Isparta
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yaşanmamış Aşkların Şairi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.