demek son zincirlerini de kopardýn yüreðimden özgür bir kartal gibi doruklarýna tünedin öyle mi?
bir zambaðýn susuz kalýnca kendi içine kapanmasý gibi sarmalarým sanma kendimi ’yalnýzlýðýmý’ senin bir zamanlar en yüce dediðin ve benim korkuyla irkilerek kenara kaçtýðým ’gurur daðýnda’ örs yemiþ kýzgýn bir demir parçasý gibi býraktým.
dolaba gizlediðim ne kadar þüpheci duygum varsa hazine arayanlar gibi tek tek elden geçirdim sabýrsýzca üstü toz baðlayan anýlarý temizlemek adýna öyle hýsrla üflemiþim ki artýk yerinde yeller esiyor ah be geçmiþ zaman bir zamanlar yangýn çýkaracak kadar alevliyken kalbimde þimdi soðukluðun nasýl da iliklerimi kesiyor.
gözlerim tepelerin alacakaranlýðýnda her an havalanacak bir rüzgâr bulutunun geliþine sabitken söküp alýyorum onlarý hayatýn baþka yönü de olduðunu hatýrlatýyorum o yaban gözlerime süzülen ne kadar yaðmur damlasý varsa yanaklarýma elimin tersiyle geçmiþin karanlýk dünyasýna gönderiyorum
hýþýmla kar yaðmýþ doruklara dönüyorum buz gibi ak/ý yansýrken sözlerime donmuþ birkaç cümleyi o tarafa doðru fýsýldýyorum dudaklarým tipi yemiþ bir ceylan saflýðýnda zoraki kýmýldýyor
sen tünediðin doruklardan beni seyretmeye devam et sevgili diyorum bensizlik kurþununu bir zamanlar ’benim’ diye yaslandýðým sinene yediðinde ve olduðum yana yuvarlandýðýnda seni tutacak kollarým olmayacak nasýlsa.
Ayvazým DENÝZ
.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ayvazım Deniz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.