Gün battý, geceye döndük yüzümüzü Gölgelerimiz alýp baþýný gitti Yitti birlikte yürüdüðümüz yollardaki ayak izlerimiz Martýlarýmýz da bizi terk etti Say ki, hiç tanýmadým seni Ne o çay bahçesine geldim Ne o içime iþleyen sesini duydum Sen de görmedin beni Ne güneþ gibi gülümsedim sana Ne yüreðine seslendim say sevgili
Görmedim saysam Duymadým saysam Bilmedim saysam bile Yine de en çok seni sevdim ben Yalnýzlýðým tanýyordu seni çünkü Sessizliðim Kimsesizliðim biliyordu seni Sen benim yaþadýðým tüm acýlarýmdaydýn Aðladýðým tüm þarkýlarýmda Islandýðým tüm yaðmurlarýmda Sen vardýn.
Sen bulutlarýmdýn gökyüzünden bana gülümseyen Sen gökkuþaðýmdýn Yýllardýr içimde bekleyen. Demli bir çay kokusunda Yalnýzlýðýmýn yoldaþýydýn sen Say ki, hiç karþýlaþmadýk seninle Ama yine de En çok seni sevdim ben…
Sosyal Medyada Paylaşın:
hatice nayır Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.