İNSANLIĞIMIZ
Þiirlerimize ölüm çöktü,
yüreðimize hüzün
Gözyaþlarýmýz ellerimize yaðýyor
bedenimiz terk edilmiþ köylerde iþkencelerde
kurak bir coðrafyada
ölümlerden ölüm beðeniyor çocuklarýmýz
Kadýnlarýmýz kadýnlýklarýyla idam ediliyor
“Bu bir savaþ olmamalý” diye haykýrýyoruz
Uzaklardan gelen çýðlýklar ses veriyor sesimize
“Ölüyoruz ; görmüyor musunuz?” diyor bir genç
Aðýtlar yakýyor anneler her gün baþka baþka gidenlere
Bu bir zulüm dalgasý, bu bir acý yaðmuru
Sonunda anlýyoruz.
Bitmez ki yüreðimize düþen kan damlalarý
Dinmez ki ellerimize bulaþan ölüm
Baþtan savma yaþamlarda uzaklaþýrken hayattan
Sýnýrlarýmýza dayanýyor zulüm,
Beynimizin kývrýmlarý ihanet ediyor yüreklerimize
Kapatýyoruz kapýlarýmýzý
Ve susuyoruz iþkencelere
Umursamýyoruz kýyýmlarý
Bize dokunmayan yýlandan
Uzak duruyoruz olabildiðince…
Ama o yýlanýn gün gelip de
Yedi baþlý bir ejderhaya dönüþeceðini
göremiyoruz.
Ölümlerdeyiz, ne olur susmayalým artýk
Kapamayalým yüreklerimizi zulümlere
Savaþa akmasýn kanlarýmýz oluk oluk
Yeter artýk, tutmayalým soluðumuzu
Korkuluklar dikmeyelim giriþlerine kalplerimizin
Kovalamayalým kuþlarýný umutlarýn
Kan türküleri söylenmesin Kobane’de
Ak bir güvercin kadar barýþla
Dicle, Fýrat gibi korkusuzca
Cesurca akalým doðunun her bir kentine
Acýlarýmýzýn üstüne gidelim hiç býkmadan
Býrakalým, tükensin kavgalarýmýz
Nefes alsýn artýk, yaþasýn,
Býrakýn, ölmesin insanlýðýmýz
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.