Insalık dərsi bu işte....(Bi Türk çocuğunun bizlere dersi)

Ýnsalýk dərsi bu iþte....
Yolculuk ederken bir hadisenin þahidi oldum.Her kes otobüse binbek için koþuþub duruyordular.Bir birilerini ite kalka,ama nedense her kes binndikden sonra otobüsün yola kalkacaklarýný anlamýyordular.Sanki ben birinci otobüse binsem ödül alcakmýþ kimi kapýþýyordular.Her kesin yüzynde bir sevgi oldunu anlamak o kadarda zor diyilmiþ.Na kadarda insana zevk veriyor insanlarý kýrakdan seyr ede bilmek....
Her kes koltuna yerleþdi...
Sayýn yolcular otobüsümüz Azerbaycandan Türkiyeye getmek için yol almakdadý.Her kese iyi yolculuklar...
Ya nedense bi sesizlik çökdü.Her kes kendi hayali peþinde koþub duruyordu.Ön sýradzký koldukda oturan bi bayanýn alamak sesini duydum.Neden alýyorsun deye sordumda,kadýn dahada yüksekden aladý.Ben susdum bi anlýk.Sonra anlaþýldý ki,bu bayanAzerbaycandan Türkiyeye evlenmek için yol almýþ.Sevdiyine kovuþmak için göbetk atacanýna,göz yaþlarý onu mahv ediyordu.Ben tam ne oldunu anlaya bilýmedim.Ona bol þans dilemekden baþka aklýmdan hiç bi þey keçmedi.
Ne güzel dýþarýda yamur yaðýyordu.Otobüsde oturub tebiyeti seyr etmek daha güel olyormuþ.
Bu sýrada birine gözüm takýldý..Bakýnca bizim kibi bir insan ama qaliba engelli biriymiþ.Çok üzüldüm Rabbim nede öyle yaratmýþsýn deye sual etmek isterken,bu zaman otobüs dayandý.Gömrüyü keçmek için her kes yolcu oldu.
Bu arada bizde akýllý baþýnda birileri oldumuz için çabuk olun deye ses saldýk.Kendi bavulumuzu alarken baþkasýný hiç düþünemedik.
Bak sorunda iþde bundan kaynaklanýyor.Engelli saydým o kiþi var ya ne yapdý biliyormusunuz,deyince sizde þaþýracaqsýnýz.
Kendi bavulu kaldý kenarda kucanda çocuk olan kadýna durmadan yardým etdi.Bavullarýný daþýdý yoruldum demeden.Bavullar çok aýr ve kendinden böyükdü.Ýþte insanlýk dersi bu ya....Düþündüm Rabbim bizede iki göz iki kol iki bacak vermiþsin,akýlý heç demiyorum,her halde kendimizi her kesden akýllý sanýyoruz.Bes neden engelli birisi kadarda düþüne bilmedik.Onda olan böyük yürek bizde olmadý.Þükürler olsun Rebbime sen bilirsin yüce Rebbim dedim.
Otobüsümüz yeniden yol aldý.Her kes bir biryle konuþuyordular.Þofer mola vermek için durdu.Her kes indi.Yemek yedik.Sonra otobuse ben geldim.Koltumda oturdum.Bu zaman alaya alaya bi çocuk bindi otöbüse.
Akþin alama yavrum.Sanada alarýz dedi.Neden alýyordu bilmedim.Danýþa bilmiyordu qaliba lal kardý.Neden alýyordu anlamak için tam söhbete adepde oldum.
Baba:Ya olum o kýz iþindi
Anne:Akþin sana þehirden gözlük alarýk.
Çocuk,durmadan alýyordu.
Baba:Olum aglama kýz gözlüyümü sana alayým?
Anne:Ben sana ondadanda iyilerini alarým.Ben kendimi tutamadým.Oluma aldýðým gözlüyü bavuldan çýkartýb al yavrum senin olsun dedim.
Bir anda çoçuk susdu.Bi anneye bi babaya bakýbgözlüyyü almadý.Baþladý alamaya.
Ya beþ altý yaþlarýnda olan biri kadardamý düþüncemiz yokdu....
Onun ne dili vardý ne kulaklarý duyurdu,ama bi kimseden nese almak yalnýþ oldumnu biliyormuþ.Onda olan yüreye hayran oldum.Bu çocuk bence engelli deyil.Tam bi Türk olu,kürurlu,cesaretli,kendinde olanlarý kabul eden,bi kimseden bi þeyler almayacak kadar böyük biridir.
Hava na kadarda tutqundu.Böylede çok güzel oluyormuþ.Zevk aldýkca hayat hep güzel.Ýnsanlýk dersini ben tamý tamýna anladým.Bu yolculukda ben çok þeyi fark etdim......

Xeyale Deniz
Sosyal Medyada Paylaşın: