Hiçliğin Karasuları

söyleyemiyor dibi sýkkýn
dökse içini aya
titreyen hasta ruhlar yayýlacak üstüne
aklýný gitmelere baðýþlamýþ merdivenleri týrmanýyor çocuk olmak
uyanýrken kaðýt sesi
dalarken silinip gidiyor harfler

hafifliðini kutsayan yaprak
tiril tiril solacaðý günü bekliyor
neþezade rüzgarlarýn fýsýltýsýna tutunup
yarasý çoðaldýðýnda
anlýyor inceldiði yerden kopacaðýný

kanatlarýný çekiþtiren güneþ
cesaretle ýþýldayan pencereye
bilinmezlikler býrakýyor

artýk bir anlamý yok mevsimlerin
yürürken karýncalar
uyurken karýncalar
aðlarken karýncalar seviniyor
bir önemi yok geçmiþimizi dondurup
zamanýn bir yerinde
sevinçli merdivenlerden iniþimizi seyretmenin

sýrasý gelen ýþýða gamzelerini asýyor
sabretmesi mümkün deðil
biteceðini bilerek sevinçler bulaþtýrýyor göðe
yalanlar dolu bulutsuzluk dinince
inciniyor yüreði yaðmurlarýn

suyun karamsarlýðý
beyaz köpüklerle beyaz martýlarýn kalleþliði
ölüm tutanaklara böyle geçiyor
ayak izlerini silerken kumsal
hiçliðin karasularýný aþýyor þiir.




Sosyal Medyada Paylaşın: