Sanki Göğsüme Kendi Cesedimi Gömmüş Gibiydim

Ben sana caným demiþtim.
Sen bana nefesim.

Benim caným,
Senin nefesine karýþtý.
Sonra ben susmuþtum.
Sen gitmiþtin.
Sonra,
Ýkimiz de,
Üþümüþtük.
Ben senin yokluðunda,
Sen son/baharýn yaðmurlarýnda.

Sanki, ben bu hayatýn üvey evladý gibiydim.
Yetim, öksüz ve kimsesiz bir çocuk gibi.
Biraz da kendim/sizdim.
Þimdi týkabasa sustum.
Kendime sustum.
Sana sustum.
Hayata sustum.

Seni bazen,
Yasak bir þehre benzetiyorum.
Yasak bir dile,
Ve ben o yasak þehre,
Her gece iltica ediyorum.
Sýðýnmacý bir mülteci gibi.
Sonra bir þarký dilime dolanýyor.
Senin adýnla kendimi idam ediyorum.
Bedenin dar/aðacým.
Terinle cesedimi yýkýyorum.
Seni ne kadar sevdimse,
O kadar günaha girdim biliyorum.

Topraða damlayan,
Yaðmur damlalarýný saydým.
Kurumuþ, çatlamýþ topraða.
Baharýn öldüðüne tanýk oldum.
Bir daha hiç çiçeklerin açmadýðý.
Kuþlarýn uçmadýðý,
Çocuklarýn oyunlar oynamadýðý,
Ve güneþin göðsümde battýðýna tanýk oldum.
Hiç doðmamak üzere.
Ve göðsüm o kadar acýdý ki,
Sanki göðsüme,
Bir el kurþun sýkmýþ gibiydim.

Sanki göðsüme,
Kendi cesedimi gömmüþ gibiydim.

Ýbrahim Dalkýlýç

03/10/2014
22:35 izmir

Sosyal Medyada Paylaşın: