Ben küçük bir çocuðum! Paçamda çamur izi yok benim Bacak aramdan kan akar! Bir adama verdiler beni daha adýmý hatýrlamadan kaderimin ismini ’karým’ koydular!
Üzerime çýktýlar benim Sizin haberiniz yok! Bir yataðýn içinde kýr saçlý bir amca sevecek beni sandým Ama sevilirken neden aðladýðýmý hala anlamadýlar!
Bileklerimde oyuncak deðil gerçek altýn bilezikler var benim Ve boynumda herhangi bir taþýn üzerinde doðurmamý bekledikleri beþi bir yerde evlatlar! Benim sürekli aðlayan bir annem var benim Bir de ipimi dudaklarýndan çýkardýðý "verdik gitti" diye boynuma dolayan daraðacýndan babam!
Bir adama verdiler beni Adam benim amcam Ben ona kocam diyeceðim Bunu kaderim diye seveceðim Siz evlerinizde televizyonlarýnýz karþýsýnda bugünden tam 10 yýl sonra 17 yaþýnda bir kýz çocuðunun intiharýný izleyip Bu habere canýnýz sýkýlýp odanýza geçip müzik dinleyeceksiniz...
Ama neler yaþadýðýmdan haberiniz hiç olmayacak!
Bir adama verdiler beni adam benim amcam!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Elif Tuğçe BALABAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.