GÖĞÜ OLMAYAN ADAMLAR

Rüzgarsýz bir kentte doðmuþum
Göðe sevdalý bir uçurtmayým ben.
Ýplik iplik zaman dokumuþum
Bir esmer rüzgarda kaybolmuþum
Kimsecikler fark etmemiþ, aranmamýþým
Çizgilerini de yitirmiþim akþamýn
Yalnýzlýðýn gecenin ortasýna konmuþum
Beni bir salsalar uçacaðým ben.

Yaðmursuz bir kentte doðmuþum
Elimden tutsalar yeþereceðim ben.
Boynu bükük baþaklar, hep benim gibi
Dokunsan türkü söyler, yine de Allah bilir. .
Sevda hiçbir coðrafyada ayýp deðil!
Bir yaðsa yaðmurum yeþereceðim ben.


Göðü olmayan adamlar gibiyim
Bu kadar da yoksun olmamýþtým hiç
Yazýlmýþ yazýlasý bütün þiirler
Söylenecek söz bize kalmamýþ
Kentler artýk paylaþýlmýþ bir hiç!
Dünyanýn sonuna gelmiþ gibiyim…


Çanakkale 29,9,14






Sosyal Medyada Paylaşın: