DELİ DERVİŞ

Ezelin bile evvelinde ben yine vardým.
Þems ile kaybolur, Rumi ile doðardým.
Taptuk dergahýnda, çile çekip aðardým.
Yunus ile dolaþýp, çölden aþk saðardým ben.

Ferhatýn gözlerinden Þirine bakandým
Aþk aþk deyyu Karacaoðlaný yakandým
Leylanýn yüreðinden Mecnuna akandým
Hacý Bektaþ hýrkasýný, nefsine takandým ben

Hançerlenip sýrtýndan, yerlere serildim
Veyselin sazýndan nakýþ nakýþ derildim
Abdal Pir Sultan’ýn gergefinde gerildim
Kör kuyuya inip Yusuf ile berildim ben.

Diller de destan, gözlerde törendim
Gönülden gönüle aþk sýratý örendim
Uyuz tayda ki yaðýz kýratý görendim
Yiðit Köroðluna, nam veren yörendim ben

Ruhun, bedende ki gayretiyim, hayýyým.
Kainat terazisinin tek deðiþmez yayýyým.
Gözünde ki siyahýn, beyazda ki payýyým.
Gönlü kör olanlara, görünmez sayýyým ben.

Kýrýþtýkça görünen, alnýnda ki yazýyým.
Zihnini kurcalayan, karýþtýran bazýyým.
Ayna da görünmez, nefsinde ki tazýyým.
Hovarda arýnýn, her çicekte ki hazýyým ben.


EFKARÝ
28.09.2014
Sosyal Medyada Paylaşın: