Arabadan koþa koþa indim... Ýþte o mavi tahta kapý karþýmda... Ta çocukluðumda dedemin boyadýðý, Benim parmaklarýmla þekiller yaptýðým, Kocaman demir tokmaklý...
Taþ duvarlar hala hatýrladýðým gibi, Girintili çýkýntýlý... Gözlerim doldu... Dedemle tahta salýncaðýmý kurduðumuz, Elma aðacý da ayný yerinde! Arka bahçe papatya dolardý bu zamanlar.. Oturup koparýrdým tek tek yapraklarýný, Dedem mi çok seviyor, Anneannem mi? Hep dedem çýkardý, çýkmasa da dedem derdim, Kimse bilmezdi... Þimdi ikisi yan yana, Papatyalarýn arasýnda, Mutludurlar hala deðil mi? Mezar taþlarýnýn altýnda...
Sosyal Medyada Paylaşın:
EsmaOkyar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.