Bilyelerim Vardı..

Biyelerim vardý rengarenk….
Oynardýk kirli ellerimizle.
Kuyular açardýk sýra sýra ,bilyeler girsin diye..
Baþlardý oyun ..bilyeler girmeliydi kuyuya,
Olmazdý bir türlü iþte .
Bilyelerimde hep eksilirdi,ama…
Þimdi anlýyorum ki;
Ne kuyu bilyeyi,ne de bilye beni anlamadý..

Çocukça sevdik okul yolunda takip ettiklerimizi,
Kaç yüz metreden bile görüyordum gülümsemeleri.
Ve heyecanla çarpýyordu yürekler,yüklü zafer gururuyla.
Sonra, yýllar tükendi,yollar eskidi,yüzler deðiþti ve…
Ne yollar yýllarý,ne yýllar yüzleri,ne de yüzler beni anlamadý.

Hasret girdi dünyama,ayrýldýk baba ocaðýndan,
Baba yoktu ocakta,teselli bulduk ana kucaðýndan.
Yarýnlar bekler bizi,yarýnlar acýmasýz, biliyorum..
Bu dava zor,bu dava mecbur….kazanýlmalýydý ama,
Ne sýla hasreti,ne hasret davayý,ne de dava beni anlamadý…

Sonra sen çýktýn karþýma..ve sen hep ordaydýn,
Güneþe baksam sen,yýldýzlarda sen..hiç bir þeye bakmasam da sen..
Can oldun canýma,nefes oldun dünyama..
Gonca oldun,gül oldun bahçeme..
Ama sonra,yine sonra..bir son geldi.
Mevsimler hazan oldu,açmadan soldu güller..
Ne hazan dünyayý,ne dünya seni,ne de sen beni anlamadýn….


Sosyal Medyada Paylaşın: