Aðlamak yok bu yaðmurda, Mutluluk yasak þehrin son meyvesi. Yazmaz kaderde yaþanýlacaklardan baþka ve fazla, Kopardým gündüzü dalýndan, kovuldum geceden.
Hayal ve gerçek kol kola gezen bir ateþ, Fark ediyorum hayattan bana kalan farký, Bekliyorum yarýnlarýn bana sunduðu senaryolarý, Ýþliyorum alnýma, zamanýn eðri yollarýný bir bir!
Geçiyorum ateþleri de yakan ateþlerden, Koþarak ilerliyor ölüm kalbimin boþ sokaklarýnda, Durduruyorum geçen zamaný tutarak ellerinden, Bir ölü deri gibi aksediyor aynalar beni bana.
Kýzdýkça yük olur insanýn sýrtýna kader! Sanki bütün yükler bendeymiþ aðýrlýðý var üzerimde, Ben karalasam kalbimi, levh-i mahfuz yine çizer, Olmasý gerekenlerin yükü var üzerimde.
Olmazlarýn peþinde gölgeyim ben, Dünyanýn adaleti, terazinin bozuk kefesi! Ey gözüm aðla, alýþkýným aðlamaya içimden! Niçin saklarým herkeste olan o soðuk kaçýnýlmaz nefesi.