Gördüm, insanlar dolusu nesneler cisimlerinde kat be kat beton belki zincir çekiyordur canlarý...
Bildim, kangrenlerden açan çiçekler morarmýþ ayaðýnýn bastýðý yer üstüne üstlük hissetmiyor öldüðünü; iyisi mi az uyusun...
Sonra ucube dükkânlardan sesler iþitildi, intihar ediyordu bir kýsmý insanýn; ölmek deðil, ölümsüzlüðe verilen tepki bu...
Caydým, kanýmdan, canýmdan dahasý adýmdan... sessizliðe ilendim bir süre... Anladým, kahrým bir insan boyu çaðýr beni ölümlerinden ey adý konulmamýþ cinnet, zihnimden azad edeyim seni... Sosyal Medyada Paylaşın:
imge_ve_sanrı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.