Yalnýzým... Soðuk bir otel odasýndan baðýrýyorum sana... Ankara iþlemiþ damarlarýma... Üþüyorum iþte anla!
Tek bir cümlene bakýyor ömrüm Ve ömrüm berbat bir trafik kazasý sonrasý senden baþka her þeyi unutmuþ bir hafýza kaybýna uðradý. Çöp konteyneri gibi içim, içim böbrekleri iflas etmiþ bir kalpciðer kanseri... Ölümden korkum yok elbet... Ama ya sensiz ölürsem?
Sana bunu soðuk bir yaz gününde içimi ýsýtan kýþ dudaklarýnýn anýsýna, yaþadýðýmýz ve yaþayamadýðýmýz her günün ardýndan ettiðim küfürlerin yamacýna yaslanarak yazýyorum... Kalbime kalýcý ve simsiyah boyalarla Tanrý’nýn yaptýðý dövmeden kurtulamýyorum. Benim kalbimde senin adýn herkesin aksine iþte tam da böyle atýyor..
Ankara yalnýz... Ben üþüyorum... Ýnsanlar yanýmdan gülerek geçiyor Ve ben hala bu lanet dünyada gülünecek ne var bulamýyorum!
ETB•
Sosyal Medyada Paylaşın:
Elif Tuğçe BALABAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.