eskimiþ anýlarýn güz bahçesinde rengi solan bir gül
kendine sürgün güller içinde
kuruyan dallarda ayný sonun baharý
birer birer vedalaþýr takvimlerden yapraklar
içim aðlar ah kederlenirim biraz daha
oysa gülümserim zanneder göçmen kuþlar
toprak kokan ellerimde
ellerin çiçek çiçek açmýþsa
çoktan beridir unutulmuþ hazin taþlarýn bahçelerinde
kanarken göz pýnarlarýnda hayatýn özlemi
gölgesi kadar cansýz sevgiye hasret kalmýþlar
kara bahtlý umutlara sýðýnýr iþte akþamýn gölgesi
düþerse üstüne uzaklarda yaðmura sýðýnmýþ bulutlar
seni düþünürüm içim aðlar kederlenirim
oysa gülümserim zanneder göçmen kuþlar
akþam rüzgarýnda yankýlanan suskun sesin
çaðýrýr beni sanki uzaklardan
yüreðimde bulsam da izlerini
ah ne çok ayrýlýktýr bu
içim aðlar ellerim ulaþmaz sana kederlenirim
oysa gülümserim zanneder göçmen kuþlar
çocuk olmak istiyorum iþte anne
yeniden eteklerini tutmak
bir gözüm sende yaramazlýklar yaparken
hem þýmarmak hem de
gülümseyen yüzünle ruhumu aydýnlatmak
sýmsýcak ellerinde þifa bulmak tüm sevgisiz yaralarýma
ne yapsam ah ne etsem kendimi unutabilsem bile
seni unutamýyorum
tutamam ki yaðmurlarý sen hasretiyken bulut bulut gözlerimde
ah ederim iþte öylesine tarifsiz kederlenirim
oysa gülümserim zanneder göçmen kuþlar ...
keþke bir yolu olabilseydi eskisi gibi bakabilmenin ...
çocukluðum gibi ...