Bir Heykel Dile Geldi
Meltemlerin sustuðu, ayýn donduðu gece
Trabzon meydanýna, can verdi taþtan heykel
Seller ayaða düþer, el ayak çekilince
Muteber tanýk tuttum gördüðümü kalemle
Kaynýyorken içimde yanardaðdan kýzgýn sel
Gözlerimi avuttum, mermerimle kelamla
Ýzledim geçenlerin ölümsek aktýðýný
Taþ devrini yaþayan mahluklar akýyordu
Kaþlara demir atan kirpikler taþ yýðýný
Desteksiz bir iskele, omzu çökmüþ bir varlýk
Der baðrýný oyarak, ataþ olsaydým sana
Ruhumun istediði, en büyük bahtiyarlýk
Suriyeli bir ana, diz çöktü kaideme
Doldurdu bakýþýyla, içimi baþtanbaþa
Ninniler söylüyordu, kucaðýnda âdeme
Beni þanslý görenler, az deðildi bakarak
“Keþke heykel olsaydým, ben de fani dünyada
Kalbi yok ah ne güzel, yarýný etmez merak”
Yýldýzlar boyun büker, oysa benim halime
Onlarca taþ deðildim, bilinirdi kýymetim
Tanýklýk eylediler, âlimlerden Âlim’e
Yarýna yaren gelir, Delibal’daki yara
Bekliyorken kabristan, c/ismini miras gibi
Sürgün yaptýðýn yere, gir de kendini ara
Tanýklýk etsin gözler, taþtan taþ olan kalbe
Celil ÇINKIR
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.