Çünkü fişlerin hiçbirinde keşke yoktu

Ali gel. Ali ata bak. Ýpek topu tut.
Sonra,
Ali de, Ýpek de devrin saflýðýný yitirdi.
Ali, gel diyen herkese gitti.
Sonra git dediler gitti.
Her gidiþte, çocukluðunu özledi.
Gel dediler, gitmedi.
Gidemedi…
Sev dediler, sevemedi.
Hiçbir cümleyi bir daha öylesine masum söyleyemedi.
“Korkma Ali, korkma.”,
“ Güven Ali güven.”
Yok! Beceremedi.
Yazamadý, yüreðinin elleri titredi.
Ýpek, tutmalarýn hepsini öyle basit zannetti.
Tuttuðu eller, ellerinden kayýp gitti.
Düþtü, bir dala tutundu, o dala çok güvendi.
Dal, orta yerinden çatlayýverdi.
Topun peþinden koþmaya benzemiyordu hayallerin peþinden koþmak.
Düþüþler, yaralar farklýydý.
Bilemedi…
Öðrendi.
“Tutma Ýpek tutma. Öyle sana uzanan her eli tutma”
Büyümüþ de küçülmüþ diyorlardý onlar için.
Büyüdükçe küçüldüler kendi içlerinde.
Kabuklarýna saklandýlar.
Özlediler o günleri.
Çünkü fiþlerin hiçbirinde “keþke” yoktu.
Her þey açýk ve netti…

Selim Akgün

Sosyal Medyada Paylaşın: